Zgodnie z załoz?eniami obowia?zuja?cego obecnie Planu Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych w latach 2013-2022, Ministerstwo Obrony Narodowej RP powinno w najbliz?szych dwo?ch latach rozpocza?c? realizacje? trzech programo?w pozyskania okre?to?w wojennych. Kaz?dy z trzech programo?w ma kluczowe znaczenie dla utrzymania potencjału bojowego Marynarki Wojennej.
Biora?c pod uwage? oficjalnie deklarowane zainteresowanie udziałem w poszczego?lnych przetargach oraz wysoka? aktywnos?c? promocyjna? kilku europejskich koncerno?w stoczniowych na polskim rynku, moz?na załoz?yc?, z?e swoje produkty zaoferuja? polskim siłom zbrojnym niemal wszystkie przedsie?biorstwa buduja?ce okre?ty wojenne w Europie (DCNS, Kockums, TKMS, Damen Shipyards).
Modernizacja flot pan?stw skandynawskich
Jako przykład głe?bokiej transformacji marynarki wojennej posłuz?yc? moz?e dos?wiadczenie trzech pan?stw skandynawskich: Danii, Norwegii i Szwecji. Kaz?de z nich na przełomie XX i XXI wieku przeprowadziło z powodzeniem proces dostosowania sił morskich do wyzwan? i potrzeb s?rodowiska bezpieczen?stwa XXI wieku.
Przedsie?wzie?cia modernizacyjne oraz transformacyjne zrealizowane przez siły morskie Danii, Norwegii oraz Szwecji zapocza?tkowane zostały precyzyjnym okres?leniem ich przyszłych zadan? i obszaro?w odpowiedzialnos?ci w narodowym i sojuszniczym systemie obronnym, a takz?e sporza?dzeniem pełnej listy misji wykonywanych przez marynarke? wojenna? w kolejnych dekadach na wodach terytorialnych i poza nimi. Punktem wyjs?cia dla pozyskania jednostek nowej generacji było okres?lenie oczekiwan? i potrzeb w dziedzinie zdolnos?ci oraz moz?liwos?ci operacyjno-bojowych.
Szwecja, pan?stwo neutralne, kto?rego siły morskie operuja? przede wszystkim na wodach Morza Bałtyckiego, zdecydowała sie? na wprowadzenie do wyposaz?enia marynarki wojennej jednostek wyspecjalizowanych w działaniach na płytkich przybrzez?nych wodach, zamknie?tego akwenu morskiego w warunkach stałego, wysokiego zagroz?enia ze strony przewaz?aja?cych sił morskich oraz powietrznych nieprzyjaciela.
Kiedy okazało sie?, z?e oferowane przez najwie?ksze koncerny stoczniowe typy konstrukcji okre?to?w nie odpowiadaja? w pełni potrzebom taktyczno-technicznym, zdefiniowanym przez skandynawskich cywilnych i wojskowych decydento?w odpowiedzialnych za polityke? zbrojeniowa?, zdecydowano o nabyciu jednostek wyja?tkowych, kto?rych konstrukcje ła?cza? cechy i parametry kilku klas okre?to?w, czynia?c z nich ?wyspecjalizowane okre?ty wielofunkcyjne?.
Skandynawskie dos?wiadczenia a MW RP
Przykładem tego typu rozwia?zan? sa? dun?skie okre?ty patrolowe typu Knud Rasmussen, które powstały jako relatywnie tanie jednostki wyznaczone od pocza?tku procesu projektowania do operowania na wodach arktycznych woko?ł Grenlandii. Konstrukcja okre?to?w, wyposaz?enie, systemy ła?cznos?ci i dowodzenia oraz architektura pokładu zostały podporza?dkowane specyfice arktycznego s?rodowiska operacyjnego. Z kolei jednostki typu Absalon charakteryzuja? sie? unikalnym podejs?ciem do kwestii wielozadaniowos?ci, ła?cza?c cechy, kto?re sa? trudne do poła?czenia w ramach jednego okre?tu.
Plany rozwoju polskiej marynarki wojennej przewiduja? pozyskanie okre?to?w patrolowych, a w dłuz?szej perspektywie takz?e okre?tu wsparcia logistycznego. Interesuja?ce z punktu widzenia potrzeb i zadan? polskich sił morskich sa? lekkie okre?ty uderzeniowe typu Skjold (konstrukcja norweskiej stoczni Umoe Mandal AS) i Visby (konstrukcja szwedzkiej stoczni Kockums). Sa? to okre?ty relatywnie niewielkie, o małej wypornos?ci, a przy tym wysokiej dzielnos?ci morskiej.
Korwety typu Visby zostały zaprojektowane i zbudowane w taki sposo?b, aby w zalez?nos?ci od potrzeb operacyjnych, bez wie?kszych przeszko?d oraz nadmiernych nakłado?w finansowych, przystosowac? je moz?na do wykonywania ro?z?nych typo?w misji: walki z nieprzyjacielskimi okre?tami nawodnymi, zwalczania okre?to?w podwodnych, wykrywania i niszczenia min. Podobnie jednak, jak w przypadku okre?to?w Skjold, ich podstawowym ore?z?em sa? pociski przeciwokre?towe szwedzkiej konstrukcji RBS-15 (produkowane przez zakłady SAAB).
Jednostki szwedzkie i norweskie dowiodły w ostatnich latach, iz? z powodzeniem wykorzystywane moga? byc? w działaniach stabilizacyjnych i operacjach maja?cych na celu zwalczanie nowych rodzajo?w zagroz?en?.
Opro?cz wymiany doświadczeń, za wspo?łpraca? przy modernizacji Marynarki Wojennej RP przemawiaja? tez? wzgle?dy strategiczne. Wydarzenia, kto?re miały miejsce na Ukrainie oraz w relacjach pomie?dzy Federacja? Rosyjska? a pan?stwami Europy Zachodniej w 2014 r., pokazuja?, z?e w z?ywotnym interesie Polski lez?y angaz?owanie sie? we wszelkie formy dwustronnej i wielostronnej wspo?łpracy wojskowej w jej najbliz?szym otoczeniu. Takimi naturalnymi partnerami sa? bez wa?tpienia trzy pan?stwa skandynawskie: Dania, Norwegia i Szwecja.
Źródło: www.gospodarkamorska.pl
Autor: dr Grzegorz Rdzanek
